Po “A” zawsze należy powiedzieć “B”. Zatem druga część słownika pojęć żeglarskich trafia na Wasze ekrany niczym list w butelce!
Terminy zawarte w tej części, nie są mniej ważne niż te z pierwszej, mimo że gdyby ułożyć alfabetycznie, znalazłby się na pozycjach odleglejszych. Fakt ten absolutnie nie daje prawdziwemu żeglarzowi, prawa do ich nieznajomości ; )
Należy też je znać, kiedy czarterujesz jacht bez patentu jak np. Tes 678 BT lub Antila 24 lub gdy masz patent i wynajmujesz duży wygodny jacht np. Tango 30 lub Phobos 29. Dlatego czym prędzej zapoznaj się z naszym słownikiem!
- Część dotyczącą litery “A” znajdziesz tutaj: „A” – słownik terminów żeglarskich
Słownik terminów żeglarskich rozpoczynających się na literę “B”:
Bagrownica (pogłębiarka, refuler, draga) – urządzenie lub jednostka pływająca służąca do pogłębiania (bagrowania) akwenu.
Bajdewind – to jeden z wiatrów pozornych, wiejących w kierunku pomiędzy wiatrem wiejącym prosto z boku jednostki (półwiatr), a wiatrem wiejącym od strony kąta martwego (od dziobu jednostki). Jednocześnie jest to kurs jachtu względem wiatru.
Bak (fordek) – skrajna część pokładu dziobowego (fordek). Jest położona najbliżej dziobu jednostki. Zainstalowane na nim są urządzenia cumownicze i kotwiczne. Pod bakiem często znajduje się schowek na rzadko używane przedmioty. Także przedrostek nazw parzystych – lewych, np. bakburta.
Bakburta – lewa burta jednostki. Często jednak termin ten odnosi się zarówno do całej lewej strony jednostki, lewej strony poszycia jednostki, czy bywa nawet mylony z nadburciem.
Bakista – schowek w postaci skrzyni przeznaczony na rzeczy osobiste załogi lub elementy wyposażenia jachtu. Stanowi element zabudowy wnętrza kabiny lub wbudowany może być w zagłębienie pokładu zwane kokpitem. Jego wieko bywa wiekiem koi lub siedziska. Bakista służy do przechowywania np. wyposażenia hotelowego lub rzeczy osobistych załogi. Jeżeli jest umieszczona w kokpicie zwykle chowane są w niej elementy wyposażenia pokładowego takie jak np. cumy, odbijacze itd.
Baksztag – lina należąca do olinowania stałego. Biegnie od topu masztu do burty jachtu w kierunku rufy. Na jachcie znajdują się dwa baksztagi, lewoburtowy i prawoburtowy.
Balast – umieszczone na sztywno w zęzie lub pod dnem jednostki obciążenie zapobiegające wywracaniu się jednostki, umożliwiający jej stabilne pływanie.
Balastować – balastowanie to inaczej przeciwdziałanie masą własnego ciała mocnemu przechyłowi jednostki na wietrze poprzez obciążanie burty nawietrznej, także z użyciem trapezu.
Balastowe pasy – pasy rozpinane wzdłuż kokpitu, pod które załoganci wkładają stopy i wychylają się na zewnątrz jachtu w celu jego balastowania.
Baldachim – daszek z tkaniny rozpinany na lekkiej konstrukcji nad kokpitem chroniący załogę przed słońcem lub deszczem.
Balonfok – duży żagiel używany przy słabych wiatrach zamiast foka . Nazywany też spinakerem.
Bandera – oznaczenie w postaci flagi przynależności państwowej lub klubowej jednostki pływającej, podnoszona na jachcie.Jej podnoszeniu towarzyszy ceremoniał.
Banta (refbanta) – wzmocnienie żagla w postaci naszytej na nim listwy tekstylnej. W bantach mogą znajdować się remizki, czyli tzw. “oczko do żagla”, do montowania w nich reflinek.
Baranki – pierścienie doszyte w kilku pionowych liniach od zawietrznej żagla rejowego. Przez kolejne baranki przewleka się gordingi. W ożaglowaniu trójkątnym wszywane w lik przedni – przewleka się przez nie kontrafały.
Bark – żaglowiec co najmniej trzymasztowy (rzadziej z większą liczbą masztów), niosący na wszystkich masztach (prócz ostatniego) ożaglowanie rejowe, a na ostatnim ożaglowanie skośne gaflowe lub (rzadziej) bermudzkie.
Barkas (guffa) – duża płaskodenna łódź wiosłowo-żaglowa o 16-20 wiosłach używana do przewozu kotwic, prowiantu oraz ludz
Barkentyna – żaglowiec posiadający trzy lub więcej masztów, niosący na pierwszym od dziobu ożaglowanie rejowe, a na pozostałych ożaglowanie skośne – przeważnie gaflowe, rzadziej bermudzkie
Barometr – przyrząd określający ciśnienie atmosferyczne.
Batymetryczne mapy – mapy odwzorowujące kształt dna akwenu, jego głębokości, ewentualnie przeszkody dla żeglugi.
Bączek (jola, jolka) – mała łódź wiosłowa przewożona na pokładzie jednostki, służąca do komunikacji z lądem oraz do drobnych prac wokół jednostki.
Beauforta skala – trzynastostopniowa (0-12) skala szybkości wiatru: wyższy stopień oznacza silniejszy wiatr.
Beczułkowy węzeł – Węzeł baryłkowy używany do łączenia dwóch żyłek wędkarskich z wysoką wytrzymałością na zerwanie. Nazywany “krwawym związem”.
Bela – sprasowany, obszyty tkaniną jutową i opasany mocnymi taśmami ładunek objętościowy.
Bermudzkie ożaglowanie (Marconi) – rodzaj ożaglowania skośnego z głównym żaglem trójkątnym, przymocowany likiem przednim do masztu i dolnym do bomu. Obecnie najpopularniejsze, ze względu na łatwość obsługi i dobre własności aerodynamiczne.
Bez końca węzeł – węzeł, którego zawiązanie nie wymaga użycia któregokolwiek końca liny.
Bezan – tylny żagiel na jednostce żaglowej, co najmniej dwumasztowej, pod warunkiem, że jest to ożaglowanie skośne (suche), np. na jolu, keczu, barkentynie, czy barku. Na brygantynie tylny maszt to zwykle grotmaszt, podobnie na brygu. Mocowany na ostatnim (na jachtach dwu i wiecejmasztowych) maszcie potocznie zwanym bezanem lub bezanmasztem.
Bezanmaszt (stermaszt, krojcmaszt) – ostatni maszt na jednostce żaglowej.
Bezasztaksel – skośny żagiel o kształcie trójkątnym podnoszony na bezansztagu. Zawieszany jest między grotmasztem i bezanmasztem na (zwykle wypinanym) sztagu bezanmasztu. Zastosowanie go w zwykłym takielunku dwumasztowym wymaga na ogół zrzucenia grota i wypięcia bomu na stałe, lub tylko na czas zwrotu, tzn. apsel praktycznie uniemożliwia halsowanie przy pełnym ożaglowaniu.
Biała flota – pojęcie określające małe statki pasażerskie żeglugi śródlądowej, zatokowej lub przybrzeżnej morskiej.
Biały szkwał (ang. white squall) – nagły i porywisty wiatr, rodzaj szkwału, który przychodzi z jasnego, bezchmurnego nieba i jest dla obserwatora nagły. Jedyną widoczną zapowiedzią są zawieszone w powietrzu krople wody i nadbiegające, załamujące się fale widoczne jako biała, spieniona zawiesina. Nazywana jest też tak jedna z największych nawałnic, która miała miejsce 21 sierpnia 2007 roku na Mazurach w rejonie Mikołajek – burza błędnie nazywana białym szkwałem.
Bibloki – małe bloki umocowane w okuciu do bomu, przez które przechodzi reflina.
Bimesy – krokwie dachu nadbudówki.
Bing – mocna linowa trójkątna siatka rozpinana pod bukszprytem między waterbaksztagami, czasem dość głęboko obejmująca dziób; rozbija fale wchodzące na pokład od dziobu oraz zabezpiecza pracujących na bukszprycie.
Birka – metka z nazwą żagla, używana przy magazynowaniu zwiniętych żagli, w celu odnalezienia tego właściwego.
Blindgafel – rozpórka stosowana na niektórych żaglowcach, oparta prostopadle o bukszpryt, zwiększająca kąt działania waterbaksztagu na bukszpryt, a przez to zwiększająca jego usztywniające działanie. Stosowana jest przy dłuższych bukszprytach lub wąskich dziobach.
Blindreja – reja mocowana pod bukszprytem na wielkich żaglowcach.
Blindżagiel (waterfok, blinda) – żagiel rozpinany na blindrei.
Blok (bloczek) – krążek linowy na osi (sworzniu) osadzonym w okładzinach (policzkach) i zaczepem (zawiesiem) do jakiegoś stałego elementu; służy do zmiany kierunku działania siły wybieranej lub naprężonej i zablokowanej liny.
Blokowanie – trwałe zabezpieczanie na knagach lub naglach pracującego odcinka liny przed niekontrolowanym zwiększaniem się jego długości.
Boa – węzeł żeglarski.
Bocianie gniazdo – punkt obserwacyjny osadzony na maszcie jednostki. Często w postaci platformy lub kosza.
Boja (pława) – pływający, zakotwiczony na stałe znak nawigacyjny w kształcie walca, kuli lub stożka.
Bojka ratunkowa (pamelka) – sprzęt osobistego bezpieczeństwa dla ratownika wskakującego do wody; smukła profesjonalna bojka asekuracyjna w kolorze pomarańczowym z wieloma chwytami i krótką linką oraz taśmą zakładaną w skos przez tułów; nazwa pochodzi od Pameli Anderson, głównej aktorki serialu “Słoneczny patrol”.
Bojrep – lina łącząca piętę kotwicy z boją określającą położenie kotwicy.
Bom – metalowa, najczęściej pusta w środku, ruchoma rura przytwierdzona z jednej strony do masztu służąca do przymocowania dolnego brzegu największego żagla (grota).
Bom ładunkowy – element jednostki służący do załadunku i wyładunku towarów; dźwig pokładowy.
Bombramreja (Bombramsel, trumsel) – poziomy drzewiec na jednostce żaglowej przytwierdzony do masztu. Szóste piętro rei, tak samo nosi nazwę żagiel do nie przymocowany. Patrz reja.
Bomkliwer – żagiel trójkątny rozpinany na bomkliwersztagu.
Bomstenga (bukszpir, kliwerbom) – drugi od punktu zamocowania zamocowania człon bukszprytu.
Bosak (osęka) – drewniany lub metalowy drążek zakończony z jednej strony haczykiem. Używamy go do odpychania lub przyciągania jachtu w czasie manewrów w porcie, łapania boi lub wyławiania z wody drobnych przedmiotów.
Bosman – oficer pokładowy odpowiedzialny za utrzymanie sprawności jednostki i jej wszystkich urządzeń pokładowych; przełożony załogi do spraw napraw jednostki i jej osprzętu, także porządków i czystości.
Bosmanat – jednostka organizacyjna urzędu morskiego pełniąca tę samą rolę, co kapitanat portu w małych portach oraz przystaniach. Na czele bosmanatu stoi zazwyczaj bosman portu funkcjonalny odpowiednik kapitana portu.
Bramreja – czwarta, licząc od pokładu, reja przymocowana do bramstengi masztu, służąca do mocowania górnej części żagla rejowego.
Bramsel – prostokątny żagiel rejowy podnoszony na bramrei.
Bramstenga – trzecia od dołu część masztu wieloczłonowego.
Bramszotowy – węzeł żeglarski będący modyfikacją węzła szotowego. Jest to wzmocniony węzeł szotowy, zwany często węzłem szotowym podwójnym, uzyskany przez podwójne oplecenie pętli. Węzeł służy do silnego łączenia dwóch linek, nawet o różnej grubości.
Bras – lina biegnąca od noku rei lub spinakerbomu w kierunku tyłu jednostki, służąca do obracania drzewcami w płaszczyźnie poziomej w zależności od kursu i kierunku wiatru.
Brasować – wybierać brasy, jedna z najtrudniejszych prac na żaglowcach.
Braszpil – inaczej kabestan.
Brest – cuma utrzymująca jednostkę w kierunku do niej poprzecznym, skierowana prostopadle do kei; cuma.
Bryfok – pojedynczy żagiel rejowy na fokmaszcie szkunera.
Bryfokreja – w ożaglowaniu skośnym pojedyncza reja służącą do podnoszenia bryfoka.
Bryg – żaglowiec posiadający dwa maszty z ożaglowaniem rejowym.
Brygantyna – żaglowiec posiadający dwa maszty, na przednim maszcie ożaglowanie rejowe, a na tylnym ożaglowanie skośne.
Bryt – pas żagla pomiędzy jego szwami.
Bryza – to umiarkowany wiatr w rytmie półdobowym, występujący lokalnie w strefie brzegowej dużych akwenów. Bryza dzienna wieje od wody ku lądowi, a nocna w kierunku przeciwnym.
Bryzg – woda rwana wiatrem z grzbietów fal i mieciona nad powierzchnią.
Buchta – uporządkowany, zabezpieczony przed samorzutnym rozwijaniem się lub splątaniem zwój liny lub akurat nieużywanego końca liny, zazwyczaj zawieszany na naglu, knadze masztowej lub kołku w magazynie czy kabelgacie.
Buchtować – zwijać luźną część liny w uporządkowany, zabezpieczony przed splątaniem zwój – buchtę.
Buczek mgłowy (nautofon, diafon) – urządzenie akustyczne do ostrzegania innych jednostek w czasie mgły.
Bukszpir – belka wysunięta daleko przed dziób statku, stanowiąca przedłużenie bukszprytu. Patrz bomstenga.
Bukszpryt (dziobak) – drzewce umieszczone poziomo, lub nieco ku górze na dziobie, w diametralnej jachtu wystający z dziobu poza kadłub. Do bukszprytu mocowane są sztagi.
Bulaj – okrągłe lub owalne, wodoszczelne okno w burcie, rufie lub ścianie nadbudówki.
Bulb (bulba) – balast w kształcie cygara umieszczony w dolnej części kilu.
Bulbkil – stała, smukła płetwa wystająca głęboko w głąb wody z dna jachtu i obciążona na końcu dużym balastem o charakterystycznym kształcie. Zadaniem bulbkilu jest zwiększenie stateczności jednostki (poprzez balast), oraz sterowności (poprzez zwiększenie oporu bocznego części podwodnej).
Bulina (odciąg, obciąg) – lina pomocnicza stosowana do skuteczniejszego napinania i kształtowania żagli, gdy szoty w danych warunkach nie mogą w pełni spełnić swej roli; szczególnym przypadkiem jest ringabulina.
Bung – wym. bang (czop) – węzeł żeglarski.
Bunkier – zbiornik paliwa, wody słodkiej i nieczystości na jednostce; także magazyn łańcucha kotwicznego.
Bunkrować – napełniać bunkry jednostki.
Burłaczyć (ros. burłak) – holować jednostkę (np. jacht) na linie ciągniętej z brzegu. Dawniej popularna metoda przemieszczania kanałami (rzekami pod prąd) jednostek pozbawionych silnika.
Burta – skrajnie zewnętrzna, boczna część kadłuba jednostki.
Busola – inaczej kompas.
Butelkowy – węzeł żeglarski, służący do zaczepienia butelek za rozszerzoną końcówkę ich szyjki. Wykorzystuje się je do noszenia butelek lub zanurzania ich w wodzie celem schłodzenia.
Poprzednia część: „A” – słownik terminów żeglarskich
Źródła: Wikipedia; skibicki.pl; opracowanie własne
Maxus 33.1 RS
- Kadłub: 10,45 m x 3,2 m
- Załoga: 8-10 osób
- Żagle: 40 m^2 (fok + grot)
- Udogodnienia: koło sterowe, ster strumieniowy, echosonda, ogrzewanie Webasto, prysznic w kokpicie, radio z MP3 i TV, bimini, szprycbuda, nagłośnienie w kokpicie, oświetlenie LED, kuchenka gazowa, mikrofalówka, lodówka
Antila 30
- Kadłub: 9,3 m x 2,95 m
- Załoga: 10 osób
- Żagle: 38m^2 (fok + grot)
- Udogodnienia: silnik 15 KM stacjonarny, ogrzewanie, lodówka Waeco, grot pełnolistwowy, patent do kładzenia masztu, rolfok na sztywnym sztagu, radio CD/MP3, instalacja 12V / 230 V, gniazdo do ładowania telefonu, 3 zamykane kabiny
Nautika 830
- Kadłub: 8,3 m x 2,9 m
- Załoga: 8 osób
- Żagle: –
- Udogodnienia: jacht motorowy dostępny bez patentu, lodówka sprężarkowa, ogrzewanie Webasto, silnik Marcury 50KM z elektrycznym trymem, instalacja wody pitnej, radio z MP3 oraz TV, kuchenka gazowa, 2 zamykane kabiny (max 6 osób).
Antila 24.4
- Kadłub: 7,4m x 2,6m
- Załoga: 6-8 osób
- Żagle: 30 m^2 (fok+grot)
- Udogodnienia: ogrzewanie Webasto, lodówka Waeco, kabestany Andersen, oświetlenie LED, bramka do kładzenia masztu, sztywny sztag, roll fok, kuchenka gazowa, kabina WC, silniki Mercury Sailpower 5KM, panel solarny.